reżyseria - Tobe Hooper
scenariusz - L.M. Kit Carson
obsada - Dennis Hopper, Caroline Williams, Jim Siedow, Bill Moseley, Bill Johnson
kraj produkcji - USAźródło - dvd (Twentieth Century Fox/MGM, UK)
Gdzieś w Teksasie. Vantia, DJ-ka lokalnej rozgłośni radiowej rejestruje rozmowę, podczas której dokonano zabójstwa dwóch nastolatków. Na miejsce zbrodni przybywa szeryf Enright, którego brat zaginął kilkanaście lat temu. Namawia on prezenterkę, by odtworzyła nagranie zbrodni podczas kolejnej audycji. Chce w ten sposób zwabić sprawcę brutalnych morderstw. Oboje nie wiedzą na jakie niebezpieczeństwo się narażają.
Długo przyszło mi czekać na pierwszy seans kontynuacji TEKSAŃSKIEJ MASAKRY PIŁĄ MECHANICZNĄ. Wina to braku dostępu do tego filmu w naszym kraju. Ale od czego jest internet i brytyjskie sklepy... Czy warto było czekać?
Jeszcze zanim dorwałem płytkę dvd sequela, dużo się naczytałem niepochlebnych opinii na jego temat. Często takie krytykowane filmy przypadają mi do gustu (niedawna recenzja KRWAWYCH ŚWIĄT), ale nie w tym przypadku.
Dzieło Tobe'a Hoopera nakręcone jest w komediowej konwencji. Już nieraz pokazano, że można dobrze wymieszać horror z humorem (MARTWE ZŁO II, PIRANIA 3D), jednak tu słowo "mieszanka" zyskuje nowe znaczenie. Sceny grozy są całkiem, całkiem. Potrafią trzymać w napięciu, ale co z tego, skoro przerywane są niby zabawnymi monologami, które irytują i wytrącają film z rytmu. Wolałbym zostawić dyskretny humor. Np. Drayton Sawyer, ojciec Leatherface'a, otrzymuje kolejną nagrodę za jakość swoich wyrobów mięsnych, których pochodzenia chyba nie muszę wyjaśniać.
Scenami gore, których jest tu więcej niż w oryginale, zajął się mistrz charakteryzacji - Tom Savini, który teraz częściej występuje przed kamerą, niż udziela się w tworzeniu makabrycznych efektów. A te, w drugiej części TEKSAŃSKIEJ MASAKRY, są wykonane naprawdę dobrze. Pod tym względem sequel nie zawodzi miłośników czerwonej farby. Jak wspomniałem wyżej, niektóre sceny podnoszą napięcie, a najlepszy pod tym względem jest chyba atak rodzeństwa kanibali na rozgłośnię radiową. Przy okazji dowiadujemy się, że Leatherface jest jednak prawdziwym mężczyzną, bo główna bohaterka budzi w nim ukryte pragnienia.
Skoro jesteśmy przy bohaterach, to mamy tu tylko dwójkę protagonistów, co jest kolejnym błędem w scenariuszu sequela. Ograniczenie fabuły do dwóch postaci, chcących dopaść Sawyerów, w drugiej połowie filmu mści się na twórcach. Prezenterka i szeryf trafiają do starej kopalni, w której rodzinka produkuje swe mięsne przysmaki i aż do finału krążą jej korytarzami szukając, tak jak widz, mocniejszych wrażeń. Te w końcu okazują się nie takie mocne jak w oryginale, z którego skopiowano nieszczęsną scenę kolacyjki z dziadkiem. Ten zresztą musi być chyba na dobrej diecie, skoro jest bardziej żwawy niż 12 lat temu.
Aktorsko bywa różnie. Gwiazdą filmu jest tu Dennis Hopper (ZIEMIA ŻYWYCH TRUPÓW, ULTIMATUM) i dobrze się wczuwa w swoją rolę. Jedyna kobieta w obsadzie to Caroline Williams, która robi co może, by wypaść wiarygodnie i nawet to jej się udaje. Jednak jej kreacja (i uroda) nie umywa się do legendarnego występu Marylin Burns. Na ekranie pojawia się Jim Siedow, jedyny aktor, który zagrał w obu częściach.
Podsumowując, druga wyprawa Hoopera do Teksasu, niezbyt mu się udała. Film ma parę scen naprawdę interesujących, ale więcej jest tych przegadanych, irytujących i mających w zamieszeniu śmieszyć. Fani oryginału na pewno go obejrzą. Inni wybiorą go ze względu na niezłe sceny gore. Innym raczej odradzam, a na pewno nie polecam początku znajomości z serią od tej części (jak i od czwartej z podtytułem NASTĘPNE POKOLENIE).
PLUSY:
- jedyna część kontynuująca wątki oryginału
- dobre sceny gore
- Vantia w rozgłośni kontra bracia Sawyerowie
- scenografia w kopalni
- kilka dobrych jump scenes
MINUSY:
- irytujący humor
- irytująca muzyka
- irytująca scena kolacji z dziadkiem
- irytujący przykład nieudanego sequela
PRZECZYTAJ:
TEKSAŃSKA MASAKRA PIŁĄ MECHANICZNĄ (1974)
TEKSAŃSKA MASAKRA PIŁĄ MECHANICZNĄ 3
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz